Høyringssvar til forslag om ny abortlov

Regjeringa Støre v/ helseminister Ingvild Kjerkol vil utvida retten til  sjølvbestemt abort til veke 18.

Det er å gå i heilt feil retning.

Gjeldande lov, som vart vedteken i 1978, byggjer på to usanne føresetnader: 

1) Fosteret er ein del av kvinna sin kropp, og

2) fosteret er ikkje eit menneske, men ein celleklump, kva no det enn skulle bety.

I dag veit me betre, og mange visste betre også då. Fosteret er ikkje ein del av kvinna sin kropp. Det har sitt eige unike DNA, og kvinna er berre vertsskap for barnet dei første ni månadane var barnet sitt liv. Me meiner det er uhøyrt at ein vert skal ha rett til å ta livet av gjesten sin. Det er sjølvsagt også ekstremt inhumant, umoralsk og rett og slett ein historisk rettsskandale. Det nye lovforslaget gjer skandalen enno større.

Fosteret («foster» betyr «den vesle») er ingen uformeleg celleklump. Alt etter 5-6 veker har det eit hjarta som slår, og tydeleg anlegg til ryggsøyle. På denne tida startar også utviklinga av nervesystemet, skjelettet og muskulaturen.  Navlestrengen, som tydeleg markerer skilje mellom mor og barn, kjem også til syne. Det er på denne tida kvinna for første gong merkar at ho er gravid, og i det heile kan tenkja på å ta abort. Eit menneskeliv er skapt, og me har alle fått ein ny medborgar.

Etter åtte veker er anlegg til alle organ på plass, og i i frå veke 12 har barnet negler, fingrar og tær, og det er berre snakk om å veksa seg stor nok til å bli fødd. I veke 18 er fosteret 14 cm langt, og veg gjerne 220 gram. Ein abort på dette tidspunktet av svangerskapet er meir som ein dødfødsel å rekna.

Me har alltid meint at alle ufødde barn har same verdi som alle andre menneske, og bør av den grunn ha same rett til liv og framtid.

Sidan 1978 har samfunnet tenkt annleis. Eit menneske sin verdi har vore knytt til utviklingsgrad. Men ikkje konsekvent. For eit nyfødd barn har ikkje same utviklingsgrad som eit vakse menneske, men det har same rettsvern. Det skulle av den grunn ikkje vera noko godt argument å redusera fosteret sin verdi og rettsstatus ut frå utviklingsgrad. Det er ikkje konsistent tenking.

Mange kjempa ein hard kamp på 1970-talet for at kvinna skulle få denne rett til å avbryta svangerskapet, og for at at barna deira skulle bli fråteken retten til liv. Det som kjempa denne kampen hadde det felles at ingen av dei hadde blitt abortert. Som ufødde hadde dei rett til lvi. Hadde lova vore innført tidlegare, hadde mange av dei ikkje sett dagslyset. Men ingen av dei vart fødde for å fjerna livsretten til andre. Desse menneska misforstod si historiske rolle. For me er alle skapte for å skapa nytt liv, for så å ta vare på det. Det gjeld også dei som sit i dagens regjering.

Heile ideen om at ei kvinne har rett til å bestemma over sin eigen kropp, og at ho kan gjera som ho vil med han, er heilt absurd. Ingen kan gå til helsevesenet for å fjerna ei hand eller ein fot. Ingen lege har plikt til å etterkoma eit slikt ønskje, og eikvar kvinne vil med stor iver ta vare på kvar einaste kroppsdel ho har, og legen som utfører abort veit sjølvsagt godt at han ikkje fjernar ein del av kvinna sin kropp. Då ville han ikkje ha gjort det. Han veit at han fjernar ein kropp. Han veit han utfører eit drap.

Sidan 1978 har det blitt teke livet av rundt rekna 600 000 foster i Noreg. På verdsbasis er talet så stort at me torer ikkje tenkja på det. Her snakkar me om 50 millionar barnedrap per år.

Som kristne trur me på Gud. Me trur at han overvaker denne uretten, og vil på eitt eller anna tidspunkt i historia stilla dei skuldige til ansvar. Det gjeld lovgjevar som har teke livsretten frå barna, mødrer som har nytta seg av retten, fedre og andre som har oppmuntra eller tvunge kvinnene til å ta abort, kvinner og menn som har kjempa fram denne uretten gjennom tallause demonstrasjonstog og avisinnlegg, og for ikkje å snakka om dei som har utført inngrepa. 

Gud, som sjølv har vore gjennom full fosterutvikling i Marias morsliv, identifiserer seg med alle foster, og er forutan å vera verdas dommar, dei ufødde sin advokat. Den som rører ved dei små, rører ved Gud, skapte i hans bilete som dei er, og han vil alltid vurdera eit samfunn etter korleis dei sterke handsamar dei svake. Det er i vår tid strengt tatt urovekkande å tenkja på.

Det beste bidraget Noreg no kan gje til verdsfreden er å freda barnet i mors liv.

Me treng alle dei små. Reproduksjonstalet i landet vårt er, som regjeringa også veit, så lite no at det norske folk er på veg ut av historia som etnisk gruppe. Også av den grunn er det nye lovforslaget eit mistak. 

Av nemnde grunnar vil me enno ein gong stå fram og be regjeringa om å leggja fram eit heilt nytt lovforslag som gjev barnet i mors liv rettsvern frå dag 1 i svangerskapet, og som effektivt vernar barnet og mora både før og etter fødsel.

Kristkyrkja på Stord

kyrkjelydsrådet

Høyringssvar til endringar i trussamfunnslova

Me registrerer at regjeringa ønskjer å innskjerpa retten eitkvart kyrkjesamfunn har til å organisera seg etter si teologiske overtyding, og at ein finn gode grunnar til å ikkje utbetala «statstilskot» til kyrkjelydar med under 100, 300 eller 500 medlemmer.

Me vil gjerne påpeika at mange kyrkjelydar tolkar Bibelen slik at han pålegg dei å ha eit eldsteråd av menn som har det øvste ansvaret for undervisning og lære. Staten bør ikkje bruka tilskotsordninga som eit brekkjern for å få nokre til å endra teologi, ei heller sveltefora trussamfunn som tenkjer annleis enn staten om desse tinga. Det er udemokratisk og opplevest som brot på religionsfridomen. I teologiske spørsmål er staten ingen autoritet, og bør teia still.

Den einaste grunngjevinga me reelt sett finn for å auka medlemstalsgrensa anten til 100 eller 500 er at færre trussamfunn gjer det lettare for Statsforvaltaren å føra tilsyn med dei. Men det er sant og seia eit alvorleg inngrep med tanke på det, som etter vårt skjøn, er eit relativt lite tilsynsbehov. Ingen kyrkjer tilhøyrer staten, og såleis er dei heller ikkje forplikta på staten sitt verdigrunnlag. Likevel er kyrkjene ein del av samfunnslekamen som staten er kalla av Gud til å ta vare på. Men me registrerer no at staten er komen i amputasjonsmodus.

Kvifor tilsynsbehovet har auka på dei siste åra, er vanskeleg å skjøna så lenge kvart einaste godkjent og registrert trussamfunn kvart år sender inn rekneskap og årsmelding, og fordi me også no må svara på mange spørsmål frå Statsforvaltaren si side vedrørande likestilling og diskriminering.

Det er forstemmande for oss å registrera at regjeringa verdset personar som tilhøyrer små grupper mindre enn dei som tilhøyrer store grupper, og at dei meiner det er eit uttrykk for demokrati. Me meiner det er det motsette, for demokratiet byggjer på at alle menneske har same verdi og like rettar. Det tek ikkje regjeringa omsyn til her, men brukar makta si mot dei små for å gjera dei enno mindre.

Så er det ein ting me vil påpeika: Det som vert framført som statstilskot slett ikkje er tilskot, men refusjon av det me vil kalla kyrkjeskatt, dvs det alle norske borgarar over skattesetelen årleg betalar for å finansiera Den norske kyrkja. Dersom dette endar opp med at Kristkyrkja på Stord vert ståande utan tilskot, kjem me i den situasjon av våre medlemmer finansierer eit kyrkjesamfunn dei ikkje har sitt medlemskap i, og det er både urettferdig og diskriminerande, og det gjer dessutan livet vanskelegare for oss utan at det blir så mykje lettare for staten.

Me protesterer difor på antalskravet, både det som er i dag, og det som staten har tenkt å innføra i framtida. Det er strengt tatt ein freistnad på å frårøva ærlege borgarar rett til å disponera eigne pengar.

Kyrkjelydsrådet i Kristkyrkja på Stord